در سایه درختان چنار(داستان کوتاه)

روزی روزگاری دو درخت چنارپیر در یک بیابان بی آب و علف با یکدیگر زندگی می­کردند، در نزدیکی این دو درخت، چنار جوانی روییده و به سرعت در حال رشد بود، در یکی از روزهای گرم تابستان درخت جوان متوّجه شد که دو موجود از دور در حال حرکت و نزدیک شدن به آنها هستند، فریاد زد و از درخت پیر پرسید آن دو موجود چه چیز می­باشند، دو درخت پیر گفتند: احتمالاً باید آدمیزاد باشد، چنار جواب در پاسخ با تعجب پرسید آدمیزاد!!

یکی از آن دو درخت گفت، آدمیزاد موجودی قدرنشناس است که فقط در دنیا خودش را می­بیند و بخاطر اینکه خداوند به آن دو دست و پا و عقل عطا کرده، فکر می­کند که به تمام دنیا مسلّط بوده و آن را در اختیار دارد، درخت جوان با حالتی تعجب انگیز دلش میخواست بیشتر در مورد این موجود بداند و او را بهتر بشناسد، چنار پیر گفت عجله نکن زیرا به زودی او را خواهی شناخت و خودخواهی هایش را خواهی دید.

پس از گذشت مدّتی، آن دو شخص که دو مسافر گرسنه، تشنه و گرما زده در این بیایان گرم سوزان تابستان بودند از راه رسیدند، در طول مسیر هیچ درختی نبود، به همین خاطر به محض دیدن درختان چنار، خودشان را به زیر سایه آنها رساندند تا نفسی تازه کنند، وقتی که از تابش آفتاب داغ کمی کمتر شد و زیر سایه درختان خنک، عرقشان خشک گردید، یکی از آن دو شخص گفت: این درختان چنار عجب درختان بیخودی هستند، نه میوه می­دهند و نه کار دیگری ازشان بر می آید، در این زمان درخت پیر رو به چنار جوان کرد و گفت: خب نظرت اکنون چیست؟ درخت جوان گفت، موجودی نمک نشناس!

درخت پیر خطاب به مسافران گفت: تا چندی پیش از گرمای سوزان آفتاب به ما پناه آوردید تا خنک شوید، اکنون چشمانتان را روی هم می­گذارید و دهانتان را باز می­کنید که ما بی ارزش هستیم! شما نمیدانید که اگر درختی در این جهان وجود نداشت، هیچ موجودی نمیتوانست به راحتی نفس بکشد، تمام انسانها از ما درختان استفاده های زیادی می­کنند و اکثر وسایلشان را از ما می­سازنند، مسافران با خود کمی فکر کردند و به این نتیجه رسیدند که هیچ چیز در دنیا بی فایده نیست، به همین دلیل از درختان چنار عذرخواهی نمودند و سپس برای رفتن به شهرشان به راه افتادند.